donderdag 2 september 2010 – (Marleen De Geest) – Geen mama die het gezegd wil hebben voor de kinderen opgegroeid zijn. Maar moeders hebben wel degelijk een lievelingskind. Althans dat beweert de Amerikaanse gerontoloog dr. Karl Pillemer die moeders op oudere leeftijd interviewde en vaststelde dat ze vlot bereid waren om de naam van hun favoriet vrij te geven.
[ad#ad1]
Ouders zouden van alle kinderen evenveel houden, zo wordt steevast beweerd. Dat zal wellicht zo zijn maar dat belet niet dat ze van elk kind op een andere manier moeten houden. Met de ene schieten ze beter op dan met de andere of voelen ze een emotionele nabijheid terwijl de andere voor conflictstof zorgt. Zo komen ze tot voorkeuren en favorieten.
De Amerikaanse gerontoloog dr. Karl Pillemer van de Cornell University stuurde een team van interviewers af op moeders tussen de 65 en 75 jaar oud.
Het kostte de dames weinig moeite om toe te geven dat ze onder hun nakomelingen een favoriet kind hebben. De kinderen van hun kant voelen ook aan dat hun moeders een voorkeur hebben. Maar meestal denken ze, verkeerdelijk, dat het om hen zelf gaat. Dat wijst erop dat moeders hun rol wel goed spelen en iedereen ook gelijk behandelen.
Niettemin, de uitgesproken voorkeur die de vrouwen toch voelen, heeft zo zijn gevolgen. Want als moeder hulpbehoevend wordt, kijkt ze er wel naar uit dat haar favoriet ook voor haar zal zorgen. Immers, ze zijn elkaar het meest nabij. Als je afhankelijk wordt, krijg je het liefst zorgen van iemand met wie je waarden, opvattingen en attitudes deelt.
Dikwijls gaat het daarbij om dochters. Daarbij steken de traditionele rolpatronen de kop op maar ook de gelijkenissen tussen moeders en dochters, merkt dr. Pillemer op.
Moeders houden daarbij geen rekening met de vraag of het voor de dochters mogelijk is, of ze misschien te veel door hun werk of eigen gezin in beslag worden genomen. Zo betalen de dochters wel eens een zware prijs voor het favoritisme van hun moeders en worden de andere kinderen uit de wind gezet.
[ad#ad3]