donderdag 9 december 2010 – (Marleen De Geest) – In verband met asielzoekers gaat alle aandacht vaak naar onvermogen. Onvermogen van onze kant om hen degelijk op te vangen en onvermogen van hun kant om een plek in onze samenleving te vinden. Vluchtelingenwerk Vlaanderen presenteert vijftig verhalen van mensen die de nadruk leggen op de capaciteiten die ze mee brachten en de hulp die ze hier kregen.
[ad#ad1]
Zowat twintigduizend mensen vroegen dit jaar in België asiel aan, de zevenduizend die op de stoepen zitten in de winterkou branden zich op het netvlies van de publieke opinie.
Dikwijls hebben vluchtelingen alles achtergelaten om de benen te nemen voor vervolging, geweld of oorlog. Over de hele wereld zijn trouwens 43 miljoen mensen op de vlucht. De overgrote meerderheid blijft in de eigen regio en slijt zijn dagen in vluchtelingenkampen. Slechts een kwart miljoen mensen belandt in Europa. België krijgt nu meer asielaanvragen dan de afgelopen jaren maar minder dan tien jaar geleden en ons landt keurt ook minder dossiers goed dan in andere landen het geval is.
Vluchtelingenwerk Vlaanderen vindt dat we theoretisch een goed beleid voeren, met een transparante en efficiënte behandeling van de dossiers. Alleen loopt de uitvoering mank, o.m. vanwege de grote achterstand die ontstond bij de verwerking van de aanvragen.
Vluchtelingenwerk Vlaanderen vraagt dan ook dat het beleid weer vlot wordt getrokken, dat mensen een goed onthaal krijgen en worden ondersteund bij de integratie. Voor zover de aanvraag niet kan worden goedgekeurd moeten mensen met een coach worden voorbereid op een terugkeer naar hun land en van een nazorg genieten. Dat zou voorkomen dat mensen in de illegaliteit verdwijnen wanneer hun dossier wordt afgewezen.
Het belangrijkst is evenwel dat het verschijnsel vluchten juist wordt ingeschat. Een echte vluchteling loopt in het land van herkomst een reëel risico. Maar behalve miserie heeft zij/hij dikwijls ook een waardevolle achtergrond die het mogelijk maakt een bijdrage aan onze samenleving te leveren. Zoals de Afghaanse gynaecologe Arzoo Barhmarand die werd vervolgd omdat ze over anticonceptie sprak en daarom is gevlucht.
Boven alles moeten we beseffen hoe relatief de verhouding tussen hen en ons is, de kans op geluk heeft veel te maken met de plek en de tijd waarin men geboren wordt. En wie kiest die zelf?
[ad#ad3]