Vrouwen tillen zwaar aan een verbroken vriendschap. Meestal blijft het bij stil verdriet maar het is de moeite waard om de ervaring uit te wisselen, precies omdat het zoveel vrouwen overkomt.
[ad#ad1]
Een vroegere hartsvriendin laat niets meer van zich horen, of ze zegt ronduit dat ze liever niets meer met u te maken heeft. Of het nu vanwege de radiostilte is of door een expliciete afwijzing, vrouwen worden er verdrietig van.
Maar een soort van schaamte voorkomt dat ze er veel over loslaten. Bovendien lijkt het gemis triviaal in vergelijking met ander verlies, met verdriet over een voorbije liefde of het gemis van een overledene.
Toch is het belangrijk om het gevoel aan de oppervlakte te laten komen, bijvoorbeeld in een gesprek met andere vriendinnen of relatief goede kennissen. Want al snel zal blijken dat het niet u alleen overkomt. Heel wat vrouwen maken het mee. Dat komt omdat vrouwenvriendschappen soms wel heel ver worden opgerekt, zover tot ze breken.
Rond vrouwenvriendschappen hangen nu eenmaal hardnekkige mythen. Zo zouden vriendinnen letterlijk over alles met elkaar kunnen praten. En als ze daar eens niet de behoefte toe voelen zouden de stiltes wel comfortabel zijn. Ook zouden vrouwen altijd voor elkaar beschikbaar zijn.
De negentiende eeuw laat zien hoe diep een vriendschap tussen vrouwen kan gaan. Er hing toen een heel romantische waas om de vrouwenvriendschappen heen. Zo droegen vriendinnen juwelen met daarin stukjes haar van elkaar verwerkt en schreven ze elkaar innige brieven. Vandaag treffen vriendinnen elkaar voortdurend op de social media en jonge meisjes zweren ‘Best Friends Forever’ te zijn.
Dergelijke beloften houden er natuurlijk geen rekening mee dat mensen voortdurend evolueren, dat het leven hen in ander vaarwater brengt en ze misschien wel uit elkaar groeien.
Niettemin, als het zover is, kan het pijn doen en dan mag dat ook wel eens worden gezegd.
[ad#ad3]