Het zou geen probleem mogen zijn en als het er een is dan los je het op. Zo ongeveer luidt het advies aan mensen als het erom gaat hun leven in te richten en een gezin met werk te combineren.
In ‘mijn tijd’ lag het anders. Dan moest je niet teveel nadenken over hoe je de klus zou klaren want dat ging ten koste van de effectiviteit. Je er blind ingooien, keihard werken en ad hoc hulp zoeken.
Nu is een en ander in structuren gegoten. Huishoudelijk werk mag, sinds de invoering van de dienstencheques, geen naam meer hebben. Er is altijd wel iemand die een onherbergzame plek in de wereld is ontvlucht en in België niet anders kan dan met de plumeau al uw zorgen weg te vegen of minstens van plaats te doen veranderen.
Zijn er kinderen en wens je als vrouw carrière te maken dan schoolt je man zich toch tot huisman om. Dat hij daar niet echt blijer, rijker of meer man van de wereld van wordt, zoals uit recent onderzoek van Jump blijkt, is ook slechts een verschuiving van het probleem. En ook dat wordt aangepakt, toekomstige vaders kunnen alvast de smaak van het zorgen te pakken krijgen tijdens het bevallingsverlof dat tussen de partners zou worden verdeeld.
Eigentijdse tijd
Maar alles gaat voorbij. Voor een mens het goed en wel beseft, heeft hij kleinkinderen, waarmee ‘zijn tijd’ pas echt werd afgesloten. En voor je het weet, ben je een schakel in een sluitend systeem dat eigenlijk altijd al heeft bestaan, namelijk dat grootouders een beetje mee voor kleinkinderen zorgen.
Dus sta je daarmee evenmin alleen, ik ken een topadvocaat die op vrijdagavond op kantoor uitroept dat hij geen dossier mee naar huis kan nemen omdat zijn drie kleinkinderen een weekendje komen logeren.
En ook wij sluiten wel vaker liefdevol een stel kleinkindjes in de armen. We redden ze van te lange naschoolse opvang, we koesteren ze als ze kuchen of oorpijn hebben en op vakantiedagen gaan we met hen in onze eigen tuin op ontdekkingstocht of spelen tegen de verveling in.
Ook een manier om aan de toekomst te werken. Laatst brachten de kindjes een weekendje bij ons door. Poppetjes werden van het speelkamertje gehaald waar ze al minstens twintig jaar ondergedoken hadden geleefd. Kleindochtertje nam het baby’tje in haar niet eens zoveel grotere armpjes, voerde het met een lepeltje en stopte het onder een dekentje. Kleinzoontje, zoontje van een nieuwe papa, koos voor een goudlokje van een popje en installeerde zich ermee op de bank. Discreet duwde hij poppemie onder zijn truitje en legde haar ter hoogte van zijn kleine borstkasje tegen zich aan om dan nadenkend een poosje in de verte te turen.
‘Ontbreekt daar niet iets’? vroeg onze zoon die al even geëmancipeerd de keukenbesognes voor zijn rekening nam.
Misschien, maar ook dat is in de maakbare samenleving slechts een kwestie van tijd. Er is immers een oplossing voor alles.