Een goed gesprek is een delicate evenwichtsoefening maar het pakt wel eens helemaal anders uit. Sommige gesprekspartners hebben de onhebbelijkheid om het laken helemaal naar zich toe te trekken. Niet veel aan te doen trouwens, het enige wat in uw mogelijkheid ligt is proberen u daar zelf niet schuldig aan te maken.
[ad#ad1]
Het doet er niet steeds evenveel toe. Als u een triviaal babbeltje hebt bij een toevallige ontmoeting, hoeft u er niet mee te zitten wanneer de tegenspeler voortdurend in de contramine gaat of een onverbeterlijke zeur blijkt te zijn. Maar wanneer u er een werkplek mee deelt, is het wel leuk als de gesprekspartners ‘elkaar waard zijn’. Toch blijken heel wat mensen aan een bepaalde gespreksstijl vast te zitten die u misschien wel vervelend vindt. Het enige wat u van uw kant kunt doen is proberen het onevenwicht te compenseren.
Stel, u moet samen met uw collega naar een klant toe en bent een autorit lang aan hem of haar uitgeleverd. Praten blijkt zijn/haar vak te zijn en in plaats van gezellig te keuvelen of meningen uit te wisselen, loopt de tijd die u zinvol samen had kunnen doorbrengen uit in een lange monoloog.
Natuurlijk hebt u de neiging om tussen te komen maar vaak genoeg blijven de woorden onuitgesproken op uw tong liggen omdat er geen speld is tussen te krijgen. Helemaal zwijgen kon wel eens de beste manier zijn om aan te geven dat u ook iets te vertellen hebt. Misschien herstelt u op die manier het onevenwicht en krijgt u de ruimte om een samenspraak te creëren.
Contramine
Maar het kan ook zijn dat uw tegenspeler de tegendraadse spreekstijl hanteert en u absoluut altijd tegenspreekt. U vindt het weer een beetje zuur voor de tijd van het jaar. Tja, maar het is toch mooi zonnig. U verkiest de trein boven de auto. Neen, de auto levert altijd en overal meer comfort op. U vindt het best leuk dat er een nieuwe collega werd aangeworven en de werklast nu beter kan worden verdeeld. Ja, maar dan houdt u geen rekening met de last van het inwerken. En ga zo maar door, altijd weer heeft uw gesprekspartner een andere kijk op de dingen en die zult u ook helemaal uitgespeld krijgen.
Misschien blijft zij of hij wel toegeeflijk en aardig maar gelijk krijgt u in geen geval. Of het gaat er minder vriendelijk aan toe en er schemert een zekere competitiviteit in de gesprekstoon door.
Sommige mensen houden vast aan die tegendraadse conversatiestijl. Dat doen ze om hun dominantie te manifesteren of het is een vorm van onzekerheid om bij voorbaat gelijk te willen hebben. Een tegenspeler die zich altijd maar gecorrigeerd voelt, blijft daar echter zelden onbewogen bij. In het beste geval, vindt hij het gewoon vermoeiend. Maar de koelbloedigheid bewaren, blijkt op de duur een hele opdracht.
In dat geval kunt u voor ogen houden dat de gesprekspartner het misschien onbewust doet of het onschuldig bedoelt en het slechts om een tactiek gaat die het gesprek op gang moet houden. Bovendien is het ook zo dat tegengestelde standpunten vaak genoeg nieuwe inzichten opleveren. Of u kunt er alweer gewoon het zwijgen toe doen en in het gezelschap van uw eigen gedachten verwijlen.
Fluiten of zeuren?
Ook niet leuk is het wanneer de stemmingen botsen. Sommige mensen zien zowat overal reden tot somberheid in, anderen stralen een optimisme uit dat amper stuk te krijgen is.
Eeuwige zeurpieten moet u mijden. ‘Iemand in uw buurt die altijd ergens mee zit, die over alles zucht en steunt? Dat is een vijand van uw innerlijke rust’ schreef Seneca al, Maar ook onverstoorbaar zonnige types kunnen zenuwslopend in de omgang zijn.
Toch is het duidelijk dat beide types uiteindelijk een rolletje spelen. Mensen zijn geen monolieten, niet een brok goed humeur of chagrijn. Wel kan het zijn dat ze op de stemming van de ander inspelen en op de een of andere manier het evenwicht trachten te herstellen. Vaak is de overreactie in positieve of negatieve zin een tegengif voor een dominerende sfeer. Is die overdreven positief dan begint er wel iemand te zeuren. Is die te zwaar op de hand dan gaat iemand vrolijkheid demonstreren.
Soms kan de sfeer een beetje opschuiven door iemand gewoon even te bevestigen. Klagerige types worden heel vaak gesust, ‘het loopt allemaal niet zo een vaart en het zal heus wel goed komen.’
Worden hun zorgen een keer erkend en bevestigd, dan bestaat de kans dat ze zelf vaststellen dat ze onmogelijk in die slechte stemming kunnen blijven hangen. Uit de bevestiging gaan ze meer kracht putten om zich tegen hun negatieve gedachten te verzetten en een oplossing te zoeken.
Omgekeerd vallen ook de vrolijke padvinders het snelst uit hun rol wanneer ook de ander begint te fluiten.
[ad#ad3]