Op de avond van de brand in de ‘Notre-Dame de Paris’ sloeg ik de laatste bladzijde om van ‘Maigret et l’homme tout seul’ van George Simenon. In de politieroman uit 1971 is geen sprake van de kathedraal die de Parijzenaars zo in hun hart blijken te dragen, des te meer van de stad en haar bewoners zelf.
In de vergeelde pocket ‘Maigret et l’homme tout seul’ van Simenon past een wereldstad. Bussen deponeren toeristen op vaste plaatsen, langs haar boulevards en over haar pleinen lopen burgers en kleinburgerlijke luitjes, clochards huizen onder de bruggen over de Seine en in steegjes.
Hebben ze iets gezien? Commissaris Maigret is niet te beroerd om hun drankkegel te trotseren en nodigt hen uit op de Quai des Orfèvres. De kans bestaat dat een van hen de sleutel van de oplossing heeft. Want de moord speelde zich af in een steegje bij ‘Les Halles’.
Een clochard werd dood aangetroffen, met drie kogels in zijn borst lag hij op zijn bric à brac bed in een pand dat al jaren wacht op de sloop. Een clochard die er ondanks alles uitzag als een heer en ‘l’aristo’ als bijnaam droeg.
Nadenken over ‘de zaak’ doet Maigret tijdens zijn wandeling naar zijn woning in de boulevard Richard Lenoir waar mevrouw Maigret onveranderlijk met een smakelijk en verzorgd diner op hem wacht. Waar Maigret de vunzige Parijse misdaadwerel op de deurmat van zijn eigen nette appartement kan achterlaten.
Het is een broeihete zomer en na deze zaak gaat hij met vakantie in zijn huis in Meung-sur-Loire. Maar eerst zal hij nog meer biertjes drinken en pijpen roken dan zijn dokter goedkeurt. Want de commissaris moet Parijs horen en voelen in de cafeetjes, waar toeval, denkwerk en intuïtie elkaar perfect aanvullen.
Hoertjes, pooiers, burgers, zakenmensen, handelaars en ambachtslui in hun ateliers. Mondaine maar zure echtgenotes en ontluikende Parisiennes die rijke mannen proberen te vangen. Alles en iedereen krioelt door elkaar en Simenon regisseert deze mensen met veel empathie en sympathie.
De auteur was immers zelf ook niet bepaald principieel en dat liet hem toe iedereen met evenveel liefde te beschrijven.
Het Parijs van Maigret heeft iets van de landelijkheid waarin mensen elkaar zien en kennen. Misschien een reden om Simenons boeken met plezier te herlezen. Want die sfeer is onherroepelijk verdwenen. Hij vormde, net als de Notre-Dame, een stukje erfgoed. Als het afbrokkelt of brandt, raakt ons dat allemaal een beetje.
[whohit]Maigret[/whohit]