Geprogrammeerd om te falen 

Door | mei 26, 2019

Het gebeurde op een vrijdagavond, de volgestouwde vaatwasmachine liet het afweten. In de loop der dingen beslist een klein euvel. Maandagochtend werd meteen de elektroketen gebeld. Tenslotte was het tuig in kwestie niet eens vijf jaar oud en moest herstelling mogelijk zijn, dachten we.

Tot de technicus drie dagen later kwam aanzetten. Vol van grapjes want het gaf geen pas te kniezen over een kapotte vaatwasmachine. En als hij zijn firma-autootje voorzien van logo en slogan niet voor de deur had geparkeerd, had hij voor een ouderwetse huisarts op huisbezoek kunnen doorgaan. Daar zorgde de ‘dokterstas’ voor die hij demonstratief voor zich uit hield en waarin zich reddende apparatuur had kunnen bevinden. Vroeger toch, vandaag niet meer.

(c) Валерий Качаев /123RF

Want na zorgvuldig luisteren, niet met de stethoscoop, bleek dat de module het had laten afweten. Alweer, want die was al eens eerder vervangen, gelukkig binnen de garantietermijn van het toestel.

Dat belette niet dat de technicus hamerde op ‘het goed gebruiken’ van de vaatwasmachine. Alsof ik, die toch ook niet meer van gisteren ben, niet zou weten waar die voor dient.

‘Goed gebruik’ komt volgens de deskundige hierop neer dat je zo weinig mogelijk kookt zodat de vaat niet overdreven bevuild is. Als het per se moet, warm dan diepvries spinazie op in de microgolfoven. ‘Diepvries is misschien zelfs verser dan verse groenten’, gaf de man nog, geheel terzijde, mee. Dat je in de wasmachine bij voorkeur geen vuile was stopt, kon hij niet beweren. In de zone rond de vaatwas verspreidde zich een licht irritante transpiratiegeur.

We moesten in elk geval maar snel beslissen of we een nieuwe module wensten, voor een kleine driehonderd euro hadden we die al. Of opteerden voor een heel nieuw toestel, je hebt er al beneden de vijfhonderd euro. Liefst aangevuld met vijf jaar garantie die alles dekt behalve dat wat ‘je eigen domme schuld is’.

Liefst niet te lang nadenken want de minuten tikten weg op de laptop waarin het bezoek werd geregistreerd. En minuten van technici van elektrozaken zijn een klein fortuin waard, zoals elke consument weet.

Terwijl ik, in verband met de levenscycli van toestellen door de jaren heen zoals gewoonlijk had willen vertellen over het kookfornuis van wijlen mijn moeder. Ik heb haar er decennia lang op weten koken en toen moeder overleed was ‘de cuisinnière’ nog lang niet uitgediend. De aansluiting vertoonde weliswaar een mankementje, soms zat er stroom op het toestel zodat het steeds bang afwachten was of het koken of elektrocutie werd.

Maar goed, onder tijdsdruk beslisten wij een nieuwe vaatwasmachine te kopen en die werd al snel  geleverd.

Als je aan het einde van het programma de deur opende, gutste het water eruit, condens verspreidde zich over de belendende kast. Na een paar dagen ging het toestel onbeschaamd lekken.

Een mens begint dan spontaan aan zichzelf te twijfelen doch met het laatste restje zelfrespect alarmeerden we de elektroketen. De technicus kon niet anders dan vaststellen dat het toestel totaal verwrongen was en niet meer te redden viel. Over vijf dagen zou een nieuw exemplaar worden geleverd.

En geloof het of niet, dat doet het al twee weken voortreffelijk.

Parallel met de gebeurtenissen in de keuken, liep de saga over de stofzuiger. Vrees niet, ik hou het kort. Een koppelstuk was afgebroken. De garantietijd liep nog dus zou het gewoon door de firma worden vervangen. Ik kon een account aanmaken om de procedure op te volgen.

Na zes dagen bleek het nieuwe koppelstuk op mij te wachten in de winkel. Bij aankomst bleek het om het oude stuk te gaan, zorgvuldig in noppenfolie gewikkeld.

‘Een dergelijke breuk is de schuld van de gebruiker en valt dus niet onder garantie’, werd me gemeld. Een stofzuiger die er als een tank uit ziet en waarvan de prijs een hap uit het defensiebudget vertegenwoordigt, hoort in de handen van een rekruut niet stuk te gaan. Zo maakte ik duidelijk en alsnog werd vervanging onder garantie beloofd. Twee weken later was het zover.

Maar op eigen kracht hadden we dit vast niet kunnen redden. Inmiddels had Kaaiman merkwaardig gelijk lopende ervaringen met de keten niet onbesproken gelaten in zijn rubriek in de financieel economische krant ‘De Tijd’.

 
[whohit]Falen[/whohit]