Van ‘The White Queen’ was nog slechts een aflevering op BBC te zien en de gemoederen zijn al verhit. De amoureuze scène tussen Elisabeth en Edward onder de statige eik dreigde uit de hand te lopen. Wordt verkrachting niet te vlot als een dramatische kunstgreep uit de kast gehaald en draagt het niet bij aan het geweld tegen vrouwen, vraagt columniste Jane Martinson zich in de Britse krant The Guardian af.
[ad#ad1]
Ter geruststelling, het kwam niet eens zo ver. Elisabeth Woodville werd niet door Edward IV verkracht. Maar ze heeft het hem wel met behulp van een dolk moeten ontraden. Haar ‘neen’ volstond niet, dat ze op de afspraak opdaagde wenste de koning als een toestemming te zien. Dit stormachtige moment weerhield er de protagonisten uit de Rozenoorlog in het 15 de eeuwse Engeland niet van met elkaar te huwen.
De columniste Jane Martinson moest niettemin slikken bij de scène, temeer omdat ze volgde kort na een aflevering van een andere serie waarin een hedendaags politicus zijn vrouw anaal verkrachtte. Ook al in prime time. Gaan televisiemakers niet wat al te makkelijk met de moeilijke materie om, oppert Martinson.
Gevoelig onderwerp
Ze grijpt terug naar een boek van Lisa Cuklanz dat al in 1999 verscheen: ‘Rape on Prime Time’.
De professor communicatiewetenschappen aan de Boston University stelde daarin vast dat er een verschuiving optrad in de voorstelling van verkrachting. In 1970 werd het gepresenteerd als een misdaad die door vreemdelingen werd begaan, stilaan verschoof de aandacht naar het effect ervan op het slachtoffer en aan het eind van de twintigste eeuw was het een daad van geweld binnen een date of een vaste relatie.
Verkrachting komt zoveel vaker voor dan de vele moorden die we in de crime stories krijgen voorgeschoteld. Vrouwen reageren er dan ook gevoeliger op. En het is nog maar de vraag of de fictie ervan de zinnen prikkelt dan wel afschuw opwekt.
De producers van de serie ‘The White Queen’ antwoordden al op de vraag die Martinson stelt. Ze zouden het midden hebben gezocht tussen de historische waarheid en wat aanvaardbaar is om op de televisie te tonen. De feiten zouden volgens hen wel kloppen.
Epidemie
De realiteit loopt natuurlijk niet achter op de fictie. Net nu verschijnt een rapport van de Wereld Gezondheidsorganisatie waarin wordt gesteld dat huiselijk geweld epidemische vormen aanneemt.
Een op drie vrouwen is reeds fysiek of seksueel aangerand door een vorige of huidige partner. Van veertig procent van alle moorden op vrouwen was de dader een intieme partner. De cijfers zijn gebaseerd op onderzoek tussen 1983 en 2010.
Zeshonderd miljoen vrouwen wonen in landen waar huiselijk geweld niet als misdaad wordt gezien. Dan is er nog het afschuwelijke gebruik van eremoorden.
De cijfers, waarvan wordt aangenomen dat ze eerder een onderschatting zijn, liggen het hoogst in Afrika, het Midden-Oosten en Zuid-Oost Azië waar 37 procent van de vrouwen al dergelijk geweld moest incasseren. In Latijns en Zuid-Amerika gaat het om dertig procent en 23 procent in Noord-Amerika. Een kwart van alle vrouwen onderging een gelijkaardig lot in Europa en Azië.
Ook nu brengt ‘The European Women’s Lobby'(EWL) de barometer van verkrachting uit. Met de barometer wil men de wetgeving en de manier waarop de feiten worden gerapporteerd en verzameld in de Europese landen in kaart brengen. Tevens wil de EWL druk uitoefenen op de landen om de Conventie van Istanbul te bekrachtigen.
België ondertekende dit Verdrag van de Raad van Europa inzake de voorkoming en bestrijding van geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld op 11 september 2012. Het verdrag werd evenwel nog niet door ons land bekrachtigd.
Het gaat om het eerste juridisch afdwingbare verdrag op Europees niveau dat een volledig juridische kader biedt inzake geweldpreventie en slachtofferbescherming en dat er voor wil zorgen dat daders van geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld niet langer vrijuit gaan. Op dit moment hebben 24 landen het verdrag ondertekend maar enkel Turkije bekrachtigde het ook zodat het nog lang niet in werking kan treden.
[ad#ad3]